İnsancıklar, şiir, Bedriye Korkankorkmaz

bedriye  korkankorkmaz

İnsancıklar

batakhanelerde sızan sular gibi

hayata karışan ve hayatları boyunca

sessizliğe ve ıssızlığa sığınan insanlar tanıdım

küfür ve ıstırapları servetleriydi

*

gürültülü sokaklarda kayboluyordu

duyulmayan anlam çığlıkları

tefecilerin ellerine düşmüştü

hayalleri ile çocukları

*

kadınlarının müşteri bekledikleri

köşe başları yangın yeriydi

yanlarından geçenler hakaretlerini

yüzlerine kusuyordu

*

bayağı kişilerdi onlar

hastaydı çocukları, sarhoştu gizleri

suçları ise inadına yaşamaktı

*

hiçlik içinde haykırıyorlardı

gerçekleri dünyaya

itilip kalkılan

insancıklardı

*

marazi gururları

ruhsal incelikleri

acılarına layıktı

*

gürültüsüz, patırtısız yaşıyorlardı

inceliklerle bezenmişti yaraları

yoksunluğa mahkûm görüntüleri

delik pabuçları, dişsiz damakları

*

onların uyandığı saatlerde

uykuya  paha biçmezdi

kendi içlerinde ısınırlardı

gözlerindeki yaşa karışırdı inandıkları

*

ayakları

uçurumun kenarındaydı

fırınlar pişirmiyordu ekmeklerini

*

maddeden sıyrılmıştı ruhları

gerçeğin sonsuzluğuna ermişti

kar yağardı evlerine

bacaları tütmezdi kışları

*

insancıkların dilinden

anlamıyordu kimse

hiçliğe hapsolmuş dünyada

şimşeğin adresiydi onlar