İSKELENİN UCUNDA

Gelgitlerde yüreğim

Sevgilisini

Varlık nedeni denizini,

Çoktan yitirmiş

Ve çürümüş,

Bir iskelenin ucundayım…

*

Gelmeyecek sevgiliyi mi bekliyoruz

Yoksa beklemeyi mi seviyoruz biz..?

*

Gelgitlerde aklım

Akşam çöker

Ilgıt bir esinti vurur bedenimi

Ve dolunay

Gülümsüyor mu sahi?

Biliyor mu sevgililerimizin yerini..?

Gelgitlerde aklım

Parıldıyan yüzüne bakıyorum

Ama karanlık yüzünü görüyorum…

*

Karanlığı mı seviyoruz

Yoksa şafağı mı bekliyoruz biz..?

*

Ben

Samsatlı Lucianos

Bu iskelenin ucundan

Vira dedim çıktım yola

Geceydi

Dolunay gözlüyordu yolumu

Şafak söktü, kurban edildim

Aydınlığın karanlığına…

*

Ben

Pir Sultan Abdal

Bu iskelenin ucundan

Yürü bre Hızır,

Hükmün ne ki dedim

Döküldüm yola

Şafak söktü, asıldım

Aydınlığın karanlığında…

*

Ben

Bedreddin

Ve Börklüce

Ve Kul Mustafa

Bu iskelenin ucundan

Hepimiz kardeşiz dedim

Uzandım yollara

Şafak söktü, ihanete uğradım

İtildim aydınlığın karanlığına…

*

Ben

Deniz

Ve dahi Sinan

Bu iskelenin ucundan

Atıldım karanlıkla boğuşmaya

Bağımsızlık dedim

Uğraşa girdim

Şafak vakti hüküm sürdüler cansız bedenimde

Hükmettim onları karanlığa

Aklım ve yüreğimin aydınlığıyla. 

Deniz denizine kavuşamadı, belki,

Ama dolunay benim yanımda…

*

Beklediğimiz aydınlık sevdiğimiz aydınlık mı?

Yoksa gelmeyecek aydınlığı beklemeyi mi seviyoruz biz?

Hükmün karanlıkta

Ölümün aydınlıkta

Geleceğini bile bile…

*

Ben

Anadolu’yum

Nicedir aydınlığı karanlığa yeğledim

Ölümü bile bile

Yine yeğleyeceğim… 

Gültekin Çoygun

İstanbul, Mayıs 2008